Judo is géén Apekooi !

Lekker Apekooien !

Apekooi. Wie kent het niet? Hoe graag speelden wij tijdens de gymles op school vroeger niet het spel apekooi? Slingeren, rennen, glijden, klimmen en wat al niet. Het was vaak één grote chaos met door elkaar héén rennende en schreeuwende kinderen. Machtig!

Als ik tegenwoordig een kijkje neem bij het moderne club judo, dan lijkt het soms verdacht véél op de omstandigheden bij het Apekooi. Op zijn minst is het vaak een chaos!

Ruziënde kids in de kleedkamer, die de tijd doden met het tegen het plafond gooien van elkaars kleding, alvast wachtende kids langs de tatami die elkaar achterna zitten (deels buiten en deels op de mat) en luidkeels met elkaar overleggen of naar elkaar roepen. Met op de tatami een judoleraar die probeert iets van les te geven aan kids die sowieso al snel afgeleid zijn op die leeftijd. Vaak is dan ook de rand rond de tatami al bevolkt door met elkaar kwekkende ouders zodat het spektakel compleet is.

Een verbijsterend groot verschil met hoe het er vroeger in onze dojo toeging.

Kids die niet op de tatami verwacht werden wachtten netjes in de kleedkamer, en zorgden er daarbij wel voor dat er géén herrie ontstond, want vóór je het wist stond Sensei dan in de kleedkamer. En dát was niet iets dat je wilde. Neem dat maar van mij aan.

Ooit, in "a Galaxy far, far away" stond ik zelf als jochie op de mat. Laat ik een jaar of 10 geweest zijn op dat moment. Netjes op 1 rij wachten op het Rei. Maar dát kwam even niet. Sensei stapte de mat op (en dat was toen al een hele toestand, 2 meter hoog, 1 meter breed en compleet met rood-wit-geblokte band was het een verschijning die Respect en Ontzag afdwong). Met zware stem vroeg hij, of iedereen zijn kleding in de kleedkamer wel netjes opgeruimd had. Doodse stilte. "Mooi, dan vinden jullie het vast niet erg dat ik daar even ga kijken!" vervolgde hij en stampte de kleedkamer in. Doodse stilte op de mat. Niemand verroerde zich, en sommigen trachten zich achter iemand anders weg te schuiven. Lukt niet als je op 1 rij zit kan ik je zeggen. Na korte tijd kwam er een massale bult kleding door de kleedkamer deur, met daaronder nog zichtbaar de benen van Sensei. De bult kleding werd midden op de tatami neergegooid en Sensei's stem donderde door de dojo: "Dit heb ik van de grond geraapt. Over 5 minuten heeft iedereen van wie hier kleding ligt die op een stapeltje voor zijn neus liggen!". Snel sprongen wij op en gezamenlijk togen wij aan het uitzoeken, er wel voor zorgend dat er háást gemaakt werd! Een stuk of 6 jochies zaten even later met een stapeltje kleding voor zich. Compleet met vuurrood gelaat. Wat volgde was een donderende speech over hoe de judoles niet op de tatami begon, maar al in de kleedkamer. En hoe judo ook buiten de dojo aanwezig moest zijn.

Wat moet ik zeggen? Ik had geluk, ik zat niet bij die 6 jochies. Maar los daarvan: mijn lesje was geleerd, en uit het feit dat ik dat NU NOG weet blijkt al hoe indringend Sensei kon zijn.

Orde en Regelmaat is nodig in de dojo. Dat heeft niets te maken met Ouderwetse IJzeren Discipline. Het heeft te maken met bezinning, contemplatie, voorbereiding. Het maken van een sfeer waarin je kunt leren. Zodat je goed voorbereid op de les op de tatami stapt. Klaar om de les te mogen ontvangen van Sensei.

En niet al schreeuwend en rennend inééns tot de ontdekking komen dat de les al begonnen was.

Een judo instructeur kán dat zo toestaan, die Apekooi voor zijn les begint. Een judo instructeur kan misschien ook toestaan dat het een bende is op tatami voordat er gegroet is.
Een Sensei zal dat NOOIT en TE NIMMER toestaan. Zijn zorg gaat immers een stuk verder dan de judoles verzorgen.

De leerling weet niet beter. Hij is immers in de dojo om te leren. Het is aan de Sensei om duidelijk te maken wát en wannéér geleerd moet worden. En in welke sfeer en omstandigheden.