Ons judo is mensenwerk. Ontwikkeld door een Mens, vóór de mens, met de bedoeling een beter mens te worden. Helemaal mensenwerk met zéér menselijke doelstellingen dus!
Punt is, dat mensenwerk nou eenmaal ook de meer negatieve elementen uit de mens met zich brengt. En of je dat nou wilt of niet, ook in het judo hebben we daar mee te maken, want niets menselijks is immers de judoka vreemd.
En als je dan in die vijver van minder prettige zaakjes kijkt, dan komen allerlei dingen bovendrijven die trachten je aan de enkels de vijver in te trekken: eigenbelang, jaloezie, egocentrisme... noem maar op. Ja, het is een drukte van belang in die vijver!
En wat wij ook allemaal roepen: niemand is er vrij van. Ik niet, maar jij ook niet. En dus ook niet de Sensei of de JBN-bestuurder.
Tja. Zelfs Kano Jigoro Shihan niet. Ook van hem is bekend dat hij marchandeerde met dan graden ter verkrijging van allerhande zaken. Zo zijn er financiële weldoeners bij de bouw van de Kōdōkan die hele sprongen in hun graduatie maakten, zijn er judoka die dan graden uitgereikt kregen ter stimulatie van hun judo zendingswerk in het buitenland. Of zijn er judoka die juist niet gepromoveerd werden terwijl de hele wereld inziet dat het fenomenale judoka van excellente klasse zijn. Zoals Okano Sensei.
Politiek dus. Dan graden werden al héél vroeg gezien als iets waarmee men "goedkeuring" of "afkeuring" kon uitdrukken. Het juiste gedrag kon stimuleren of het verkeerde gedrag kon bestraffen zeg maar. Al naar gelang men dat bij de betrokken organisatie vond natuurlijk.....
Ook in Nederland is dat niets bijzonders. Wij zijn immers (net als de Japanners) gewoon mensen en zijn geneigd nogal met principes te marchanderen als de belangen dat vorderen. Nu heb ik niet veel zin om hier en plein public mensen aan de schandpaal te nagelen, want daar is dit blog niet voor. En dan zou ik er zeker niet omheen kunnen om ook mijzelf op het schavot ten toon te stellen want ook ik ben een mens.
Maar het is wel een feit, dat die dan graad in een bepaald licht gezien moet worden en dat er vaak de verkeerde waas van perfectie omheen hangt die niet overeen stemt met de werkelijkheid. Overal ter wereld worden regelmatig dan graden ter discussie gesteld. Slechts weinigen weten, dat ook hun eigen dan graad meestal niet door Kōdōkan erkend wordt. Je kunt je dus afvragen waar die legitimiteit vandaan komt om de dan graad van "die ander" te betwisten!
Ik heb sommige judoka wel eens horen zeggen, dat ze het bijzonder moeilijk hadden met het accepteren van een dan graad die hoger was dan die van hun eigen Sensei. Dit, terwijl men wel wist dat de eigen Sensei een veel groter pakket van vaardigheden en kennis in huis had.
Misschien moeten wij in Nederland eens beginnen te beseffen, dat een zwarte band géén teken is van "Meesterschap" zoals vaak wordt gedacht: "Hij is een meester in judo, hij heeft de zwarte band".
Feitelijk is dat een kwalificatie die wij hier zelf bedacht hebben. In het land der blinden is immers één oog Koning. En vroeger hadden wij in Nederland (en in de rest van Europa!) nou eenmaal niet al te veel Zienden in de judowereld. Een sho-dan was uitzonderlijk. En kreeg hier dus een grotere waardering toebedeeld dan in het land waar het judo ontwikkeld is. In Japan is die zwarte band, die eerste dan, niet meer dan een teken dat je nu eindelijk de serieuze studie van het judo kunt aanvangen. Let op het verschil in betekenis.
Er zijn judoka die stellen dat de obi niet méér is dan een riem om de judojas dicht te binden. Dat is natuurlijk weer de andere kant van de medaille. Dat is óók niet waar. Ik zelf zie die obi en de kleur die het heeft meer als een soort van kilometerpaaltje op je weg van het judo. Zodat je zelf ziet waar je ongeveer staat, omdat iemand anders daar erkenning aan gegeven heeft. En dat nou nét niet met de bedoeling om jou een middel in handen te geven om je superioriteit naar een ander te "bewijzen".
Wij mensen houden nou eenmaal van etiketjes en vakjes, en maken ons graag druk over wie in welk vakje thuis hoort. En dan hebben we het meestal over een ander. Laat judo nou op jezelf gericht zijn, en juist niet op die ander? Als judoka werk je aan jezelf, met hulp van die ander. Die ander staat jouw groei toe. Faciliteert jouw groei. Zonder die ander, zou jouw groei helemaal niet mogelijk zijn!
En dat maakt, dat iets méér bescheidenheid voor je eigen graduatie, en iets méér erkenning voor de graduatie van die ander misschien wel op zijn plaats is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten