Het Magnetisme van de Zwarte Band

Het lijkt haast wel een titel van een Pietje Bell boek. Alleen ging het dáár om de Zwarte Hand in plaats van om de Zwarte Band. Néé, wij hebben het hier over de Kuro Obi. En wel over de geweldige aantrekkingskracht die het hier in West Europa altijd gehad heeft.

Eerst maar eens een anekdote die we allemaal wel in één of andere vorm zullen herkennen. En ja, hij is écht gebeurd, ik herinner het mij nog als de dag van vandaag! En néé, ik was niet "Bud" ! Dáár gaat 't ie dan:

Ooit was er in één van onze judoclubs een wedstrijdjūdōka. Hij had technisch niet veel in huis. Heel weinig eigenlijk. Maar hij was een beer van een vent en zijn jūdō leek wel wat op de bokstechniek van Bud Spencer. Gevolg was, dat hij snel aan zijn wedstrijdpunten zat, en dus kon promoveren. En kennelijk was het daar om te doen geweest, om die fel begeerde zwarte band....

Want enkele dagen later konden wij hem in de dojo begroeten terwijl hij met een op het oog zwaar versleten zwarte band omgeknoopt de mat opstapte. En zoals iedereen wist, gaf dat de indruk van een zéér ervaren judoka. Hoe kon dat nou, hij had hem pas een paar dagen wisten we toch?
Het duurde dus niet lang voordat iemand dat eens bij hem ging vragen. Het antwoord had hij natuurlijk ingestudeerd, en hij verhaalde over hoe hij die band had gekregen van een "oom" die jaren aan jūdō had gedaan en hoe die oom hem die band had nagelaten bij diens overlijden. De band had jaren in de kast gelegen, en nu kon hij hem eindelijk om! Het antwoord was tevredenstellend, en niemand wilde hem de eer ontnemen met de oude band van zijn overleden oom rond te lopen, dus einde verhaal zou je zeggen.
Niet dus.

Zoals altijd was ook hier de Waarheid sneller dan de Leugen, en de Leugen werd al vrij snel ingehaald.
Eén van de clubleden belde een paar weken later aan bij het huis van "Bud", en zijn moeder kwam aan de deur. Ja, "Bud" zou zo thuis komen, of hij maar even wilde wachten. En ja, omdat je niet met je mond dicht kunt blijven wachten begon het clublid maar een gesprekje met de moeder. En hij vertelde dat hij zo getroffen was door het verhaal van de overleden oom en de nagelaten zwarte band.

De moeder reageerde verbijsterd. Overleden oom? Hoe kwam ons clublid er bij? De oom leefde nog gewoon hoor! En de oom had nooit aan jūdō gedaan. Die band had "Bud" gewoon gekocht bij een vechtsportwinkel! Maar uhhh..... begon het clublid, die band was hartstikke versleten!

Ja, vertelde moeder, toen hij hem kocht was hij nieuw, maar "Bud" had de hele middag met die band tegen de stenen van de schuurmuur staan schuren, en aan het eind van de middag was hij versleten! Moeder begreep al niet waarom je zo'n mooie nieuwe band bewust zo kapot zou gaan maken?

Ons clublid proestte zijn koffie door de kamer en kon even later getuige zijn van hoe "Bud" er uit zag met een gezicht zo rood als een tomaat! Onnodig te vertellen dat "Bud" vanaf dat moment het middelpunt van spot was in de club, hoe sterk hij ook mocht zijn. Niet veel later vertrok "Bud" naar een andere club, en wij hebben hem nooit meer gezien.

De moraal van dit verhaal is natuurlijk, dat wij ons véél te druk maken om die kuro obi, die zwarte band. Er worden welhaast magische krachten aan toe gewezen. En iedere sho-dan weet, dat de eerste partijtjes die je met die zwarte band om tegen Sensei deed je nog steeds flink op je lazer kreeg van Sensei alleen het vallen scheen harder te gaan hahaha. Ja, men leerde je vroeger al dat gedrag vrij snel af!