Wanneer houdt het op?

En toen... was het.... over...... of ?

Judo is een Levensweg naar idee van de oprichter Kano Jigoro Shihan. Iets dus, dat vorm geeft aan de manier waarop je in het leven staat, hoe je het beleeft, wat je doelstellingen in het leven zijn mee helpt bepalen. Judo heeft invloed op je gedrag, je vermogen tot tolerantie, het verlegt je grenzen wat betreft zelfbeheersing en vergroot je relativiteitsvermogen. Het is het zout in de pap voor je zelfdiscipline en vermogen tot kameraadschap en samenwerking. Kortom: Judo kan een Leven op grootste wijze beïnvloeden! Wat, als dat inééns ophoudt?

Bijvoorbeeld door een zeer ernstige blessure. Een aanrijding of ongeluk, een ziekte die er voor zorgt dat je nooit meer aan judo kunt doen hoe graag je ook zou willen. Wat dan?

Stoppen, ja. Uiteraard. Maar hoe? Houdt het dan op bij een handdruk van de Sensei en een bloemetje met de mededeling "Beterschap" ? Een bezoekje van je judo maten met de beste wensen? Moet dat het dan zijn?

Nee, dat kán en mág niet zo gebeuren! Kán niet, omdat een "Levensweg" zich niet zó simpel laat afstoten. De massale invloed die het judo op je leven heeft gehad laat zich niet zó maar door een ziekte of ongeval terzijde schuiven. Waar het fysiek zal toegeven, zal het psychische ernstig gaan tegenstribbelen. "Cold Turkey" stoppen met judo grenst (voor hen die het tot levensweg geworden is) aan mishandeling. En dáár doen wij judoka niet aan!

Het is dus aan de Sensei om een alternatief pad voor zo'n judoka te banen. Een pad dat tot acceptatie leidt. Dat de vorm van het judo van zo'n judoka wijzigt. En dat is niet simpel. Maar de taak van een Sensei is nooit simpel. Misschien hebben we er daarom nog maar zo weinig. Sensei zijn is moeilijk en continu uitdagend. Het vergt een bewogen en meevoelend mens met grote pedagogische talenten. En die zal hij allemaal nodig hebben om de "verhinderde judoka" te helpen.

Ten eerste door een goed gefaseerde afbouw van diens fysieke judo. Daarvoor zijn altijd mogelijkheden te vinden. Zelfs als dat niet verder gaat dan langs de kant zitten. De factor tijd is daarbij van veel meer belang dan de factor inhoud. Abrupt moeten stoppen met een levenspad veroorzaakt een rouwproces. Niets meer en niets minder. De verwerking daarvan dient op zorgzame wijze vorm te worden gegeven om de gevolgen voor de judoka zoveel als mogelijk te beperken. En dat is dus óók een taak van de Sensei. Geen Sensei mag ooit afscheid nemen van een "verhinderde judoka" door een handdruk met de woorden: "Het ga je goed verder! Jammer dat het zo moet aflopen." Want dat moet immers niet. Daar heeft de Sensei zelf de hand in.

Ons judo dicteert de zorg voor de partner. Niet alleen op de mat, maar ook erbuiten. En die zorg spitst zich dus ook toe op het bieden van "een alternatief pad" wanneer het pad dat over de tatami loopt niet meer toegankelijk is.

Hier wordt in Nederland véél maar dan ook véél te weinig aandacht aan geschonken. Ook een "verhinderde judoka" is en blijft een judoka totdat hij niet meer op de wereld is. Of hij nou op de tatami staat of niet.