"Oh, dat weet ik niet hoor. Dáár houdt ik mij niet mee bezig!" sprak gisteravond Elisabeth Willeboordse in een TV interview met Mart Smeets, toen deze haar vroeg of zij wel had gezien dat haar tegenstandster na toepassing van een verwurging "nog een half uur zo had gelegen". Het is precies die uitspraak die tekent voor het verschil tussen jūdō zoals het door Kano Jigoro Shihan ontworpen is, en de sport die het tegenwoordig is.
Want vergis je niet: jūdō bestaat niet meer. Jūdō is een keiharde zakelijke sport geworden, waarbij het niemand ene donder interesseert wat er met de tegenstander gebeurt. Het "partnerschap" in jūdō is ingeruild voor de ongeremde zucht naar medailles en een plek op het ereschavot. Dat heeft allemaal helemaal niets meer met jūdō te maken natuurlijk.
Wat we tegenwoordig zien op TV bij de Olympische Spelen in London zijn géén jūdōka, het zijn sporters. Topsporters wel te verstaan. Hun "jūdō" kuch kuch lijkt niet alléén in niks meer op het traditionele clubhuis jūdō waar het nog om de belangen van iedereen ging, het lijkt helemáál nergens meer op!
Willeboordse noemt het "klein jūdō" in tegenstelling tot "groot jūdō". Het kleine jūdō is dan het jūdō van de kleine techniekjes, kleine puntjes scoren. Géén grote aanvallen plaatsen, want dan maak je jezelf kwetsbaar. NOS commentator Ruben Houkes ging zelfs zovér, dat hij Willeboordse in zijn commentaar adviseerde "de tegenstander een shido aan te smeren". Lekker. Fijne vent. Die heeft goed begrepen wat jūdō moet zijn. NOT.
Bovendien: het werkt voor geen meter, die aanpak. Dat zie je aan de Nederlandse jūdō resultaten. Al dat strategische gedenk in zo'n partij, dat gehang en afgewacht, dat shido-stratego: het leidt allemaal slechts tot 1 ding: verlies. Kijk eens naar de partij in de klasse dames tot 63kg. tussen de Japanse Yoshie Ueno en de Koreaanse Joung da-Woon! Wát een verfrissend jūdō van de Koreaanse! Onbevangen ertegenaan. Niks stapje achteruit en rekenen tegen de Japanse favoriet! Hoppa, jūdōën met die handel! En zo kon het maar zo gebeuren dat de hevig onder de indruk zijnde Ueno daar een stevig pak slaag kreeg en uiteindelijk zelfs de partij verloor.
Alles bij elkaar nemend, is modern wedstrijd jūdō een strategische sport geworden. Waar je met kleine technieken zo af en toe probeert te voorkómen dat je zélf een shido krijgt, en door de tegenstander strategisch te beletten tot jūdō te komen probeert die tegenstander een shido aan te smeren. Voor de rest interesseert die tegenstander je geen barst en die laat je dan ook gerust voor oud vuil op de mat liggen als je partij erop zit.
Nee, dát heeft geen donder meer te maken met jūdō. Dáár lijkt Kano Jigoro Shihan een betekenisvolle denkfout gemaakt te hebben toen hij het jūdō de Olympische Route opduwde. Hij verkwanselde daarmee zijn eigen educatieve concept in ruil voor een bredere wereldwijde acceptatie en beoefening van het jūdō, kennelijk in de veronderstelling dat het jūdō wel sterk genoeg zou zijn om "op het rechte pad" te blijven.
Helaas. Het is anders uitgepakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten