Nu de hitte beslag op ons polderlandje heeft gelegd en wij de activiteiten enigszins teruggeschroefd hebben, is er méér tijd om even de gedachten te laten gaan over hetgeen in de laatste tijd alzo is gepasseerd. Dingen die je normaal zou wegslikken en niet meer bij stilstaan hebben nu de kans om eens "afgewerkt" te worden. Met een knipoog naar de hitte bij voorkeur met een cocos-coctail mét parapluutje natuurlijk!
En het duurde niet lang, of er borrelde iets heftig omhoog dat mij danig geraakt heeft. En wel het onsportieve gedrag van de Belgen tijdens de oefeninterland tegen Nederland. Natuurlijk, wij verloren die, but who cares, het was een oefeninterland en die zijn er om te "oefenen" nietwaar? Het eindresultaat speelt in deze dus wat mij betreft geen enkele rol.
Néé, met name het massaal door het Nederlands volkslied héén fluiten van de Belgische supporters heeft mij geraakt. Dagen later borrelt het immers nog door mijn hoofd als "onverwerkte post".
Ruzie met het vervelende buurjongetje, daar ben je aan gewend. Maar als je eigen broer je in je rug schopt wordt het inééns anders.
En dat brengt ons op de rare relatie als volk die wij met de Belgen hebben. De meeste Nederlanders hebben de Belgen vrij hoog zitten. Wij vinden Belgen doorgaans sympathieke, bourgondische, ongecompliceerd warme mensen met wie we graag optrekken. Zo niet andersom! De Belg heeft nog steeds een "bezetters" gevoel bij ons Nederlanders en ziet ons in het geheel niet zo als wij de Belgen zien. De Belg ziet de relatie met de Nederlander meer zoals wij de relatie met de Duitsers zien. En dat verschil realiseren wij ons niet voldoende, met als gevolg dat het ons van tijd tot tijd hard raakt.
Stel je organiseert een interland in eigen huis. Je nodigt de Nederlanders uit. Als je dan met zijn allen keihard door het volkslied van de gast gaat zitten fluiten is dat een al even keiharde belediging van een geheel volk.
Dat heeft weinig met sportieve strijd te maken. Het is een vorm van minachting. In het geval van de Belgen natuurlijk ook een vorm van frustratie. De eeuwige arrogantie van de Nederlanders aan de ene kant en de eeuwige onmacht van de Belgen om successen te boeken aan de andere kant. Natuurlijk, Nederland sneuvelde in het EK nogal smadelijk. Maar wij versloegen wél eventjes Brazilië in het WK en werden daar vice-Wereldkampioen. Wat kan Belgie daar ook al weer tegenover stellen?
En ik schreef in het begin al, dat de uitslag van de interland dit stukje niet zou beinvloeden. Maar dat ligt geheel anders voor de Belgen. Voor de Belgen was dit géén "oefeninterland". Tegen de Hollanders moest-en-zou persé gewonnen worden. Voor de rest was er niets belangrijks aan dat duel. Tegen Holland moet men winnen om de arrogantie van de Hollanders af te straffen. Dat is wat er in "de Belg" zijn hoofd rondspookt. "De Belg" realiseert zich niet dat die gedachte voor een deel gevoed wordt door zijn eigen frustratie omtrent de eigen internationale resultaten van Belgie als voetbalnatie. Want die raken aan nihil. Ondanks een forse hoeveelheid talent in de ploeg. Je zou haast zeggen, dat wat wij tevéél hebben en daar "arrogantie" heet, de Belgen te weinig hebben. De Belgen spelen vaak met de staart tussen de benen en hebben te weinig flair in hun spel. Dat is hun eigen state-of-mind. Daar kunnen wij, Hollanders, niets aan doen.
In die zin zoeken we dus een argumentatie waaróm de Belgen ons zo uitfloten tijdens de oefeninterland. En de reden dat ons dit zo bezighoudt (mij althans) is de sympathie die ik nog steeds voel voor "De Belg". Dat dit niet wederzijds blijkt te zijn raakt mij iedere keer weer. Want ik heb een zekere broederliefde voor de Vlaming en zijn omgeving. Niets is pijnlijker dan onbeantwoorde liefde. En dat geldt ook in voetbal of judo.
Hoe hebben jullie dat ervaren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten