Sport: maakt méér kapot dan je lief is!

Kenden wij deze slogan vooral uit de campagne tegen de negatieve gevolgen van drankmisbruik, de slogan blijkt multi functioneel te zijn, want we kunnen hem ook gebruiken bij het bespreken van de ontwikkelingen in onze judo wereld!

Sport: maakt méér kapot dan je lief is!

Want sport concentreert zich nou eenmaal rond een paar zaken. Die gaan we hier niet allemaal noemen, want daar gaat dit blog niet over. Eén ervan is "winnen". Want dat is de bedoeling bij sportwedstrijden. Dat je wint. Niemand gaat van huis met de gedachte: "eens kijken hoe ik vandaag kan verliezen!".
En natuurlijk zijn er wat méér aspecten die aan sport kleven.

Punt is, dat géén van die punten centraal staat in het judo! Judo gáát niet om "winnen van die andere judoka". Ja, dat lezen wij wel elke keer overal, maar wat weet die stukjesschrijvert nou meestal? Die bekijkt het judo nét zoals iedere andere sport. Máár: Dat is judo nou eenmaal niet.

En ja, ik weet het: er zijn er genoeg die volhouden dat judo wél alleen een sport is. Zoals de IJF bijvoorbeeld die "de rest" van het judo tijdens de conferentie in Maastricht in 1981 gewoon afschafte. Maar dáárvan hebben we sindsdien de bittere consequenties dan ook wel gezien. Alleen de conclusie trekken, daar hebben de heren en dames bestuurderen méér moeite mee.

Daar gaan we maar weer eens: judo is géén sport, het is een educatief systeem dat tevens sportieve activiteit in zich heeft. Beste stukjesschrijvert, mocht u dit lezen: onthoudt dat nou eens!

En dat verschil is belangrijker dan je denkt. Want waar vroeger de Sensei zich heel goed realiseerde wat Kano Shihan's doelstellingen waren, is de huidige lesgever een Sportinstructeur geworden. Niks Sensei. Men laat zich nog wel zo noemen door de leerlingen, maar de meesten hebben geen flauw benul wat die term nou eigenlijk inhoudt. En dat is spijtig, maar een gevolg van Maastricht 1981. Één van de gevolgen.

Op dit moment leven in Nederland maar liefst 370.000 kinderen onder de armoede grens. Dat betekent veel meer dan dit kleine zinnetje hierboven doet vermoeden. Kinderen in eigen land, in eigen RIJK land notabene, die dus 's morgens veelal zonder ontbijtje naar school moeten, waar nauwelijks geld is voor sportactiviteiten en andere sociale evenementen of bezigheden. Die kinderen zijn blij dat ze leven......

In vroeger tijden waren die kinderen zeer welkom bij de Judo Sensei. Betalen hoefden ze niet. De Sensei wist hoe zwaar de familie het financieel had. Hij kende zijn pappenheimers OF maakte zich grote inspanningen om die te LEREN kennen. De ouders van deze kids konden géén judogi betalen. Dat maakte voor Sensei niet uit, want die had speciaal daarvoor een aantal "leen gi's" op voorraad die hij met liefde aan die leerlingen uitdeelde. En zo konden die kinderen tóch deelnemen aan judo, en konden zo onder de vleugels van Sensei optimaal profiteren van de vele positieve aspecten van judo als educatief systeem.

En Sensei paste er wel voor op alles "kado" te geven aan die kids. Er moest wat voor teruggedaan worden. Sensei verwachtte dan dat je "je stinkende best deed". En hulp aanbood bij het schoonmaken van de matten bijvoorbeeld, of het assisteren in de kleedkamer.

Tegenwoordig doen we het anders. Als je geen geld meer hebt, wordt je eruitgedonderd. "Ja, natuurlijk? Doen ze het bij hockey anders dan?" ik hoor het je zeggen. Maar dát is nou juist de clou. Judo is géén hockey. Dáár zit nou juist één van die zeer belangrijke verschillen die IJF overboord gekiepert heeft in al haar domheid. Sinds 1981 leeft het educatief systeem gemankeerd door in de gelederen van de IJF. En dus hebben we géén armoedzaaiers nodig in de sport, en dus hoeven wij ons over "dat soort volk" géén zorgen meer te maken: zoek maar een baantje! Dat deze egocentrische gedachte maar liefst 370.000 kinderen in een sociaal isolement plaatst is kennelijk niet "onze" zorg.....

Dat werkt nogal door. Want in die gelederen van de IJF zit bijvoorbeed ook de JBN. En vergis u niet: die JBN is niets beter. Ook de JBN die wordt geacht de belangen van ons judo te verdedigen (en dus eigenlijk het ideaal van Kano Jigoro Shihan) dondert je maar zó uit de bond als je de contributie niet langer kunt betalen. Met een dikke rekening van een incasso bureau erbovenop. Jawel. En dat beperkt zich niet alléén tot individuele judoka maar strekt zich zelfs uit tot hele judo verenigingen die simpelweg geroyeerd worden als de vereniging de bijdrage aan de JBN niet langer betaalt. Gaat het alleen om geld?

Dit geeft allemaal aan, hoe ver het in Nederland gekomen is met ons judo. Partnerschap is een onbekend begrip aan het worden. Je partner? Dat is die figuur die je tijdens de training door de mat gooit zodat je straks op de wedstrijd kunt uitblinken. Die gast moet niet drammen. Had hij maar moeten gaan schaken als hij daar niet tegenkon.... Het krijgt allemaal een enorm egocentrisch, ja bijna asociaal, geurtje. En aangezien de nationale bond het goede voorbeeld mag worden geacht te geven, stinkt zij het hardst!