Een moderne uitwinning van Nanatsu-No-Kata

Van het Judo hebben we een cafetaria-product gemaakt. We pakken wat we leuk vinden, en pleuren de rest in de afvalbak. Als de "friet" op is, gooien we het bakje weg en wandelen de automatiek uit. Iets ongezonder als dat we er in kwamen, want ondertussen hebben we slechts zetmeel en vetstoffen tot ons genomen, en geen of nauwelijks mineralen, vitaminen en vezels.

We zijn "uitbaters" geworden. Niet langer zijn we "studenten" op weg naar een grotere kennis en vaardigheid, maar proberen we onze "winst" te vinden en te pakken bij al wat we doen. Daarbij gaat het tegenwoordig niet alleen meer om de sport. Het element "sport" uit het judo distilleren kunnen we al héél goed sinds 1981. Wel jammer dat we daarmee alleen het zetmeel en de vetstoffen nuttigen, maar dat wisten we al. Begrijp wél, dat het moderne wedstrijdjudo niets met "shiai" uit het oorspronkelijke concept te maken heeft. Dat blijkt alléén al uit het feit dat we tegenwoordig in het clubjudo met een gerust hart kinderen van 6 of 7 jaar naar wedstrijden sturen.

Néé, we baten nog véél méér uit! Slimme geesten hebben bedacht, dat er wellicht in dat hele "vehicle" van judo nog wel méér te slopen valt dan "wedstrijden". Misschien kunnen we ook wel iets met de educatieve elementen? Kunnen we dáár geen "kleingeld" van maken? Jawel hoor. Praktisch alles kan tegenwoordig immers. En het zijn tijden van Economische Crisis en Recessie, dus waarom niet?

En dan valt mijn oog inééns op het psycho-sociaal leertraject "Rots en Water" waar men op comfortabele wijze leunt op een aantal basisprincipes uit o.a. het judo. Zo lezen we op de website van "Rots en Water" onder andere de volgende zinsnede:

"Op fysiek niveau betekent dit dat een aanval gepareerd kan worden door hard aangespannen spieren (rots) maar vaak zelfs nog effectiever kan worden opgevangen door een beweeglijk meegaan met de energie van de aanvaller (wateraspect)"

Goh. Waar kennen we dat van? De Sensei Ueshiba en Kano vonden dit al aan het eind van de Meiji-restauratie uit en bouwden hun educatieve systemen Aikido en Judo uit gebaseerd op onder andere dit soort principes. Hirano Tokio Sensei ontwikkelde zijn Nanatsu-No-Kata gebaseerd op de golfbewegingen van het water. Wel, je kunt ze nu een stuk sneller leren bij "Rots en Water", want waar deze Sensei hun "Do" tot levensweg formuleerden, biedt "Rots en Water" cursussen waar men deze principes met turbo-speed onder controle kan krijgen:

"De driedaagse Rots & Water training is de enige training die deelnemers opleidt tot gecertificeerd Rots & Water trainer."

3 Dagen. Dáár kunnen de oude meesters nog een puntje aan zuigen! In drie dagen kun je gecertificeerd trainer worden en anderen leren hoe met deze principes aan de slag te gaan. Kost wel een paar eurotjes trouwens, maar goed, er zijn óók kosten hé!

En wat nog mooier is, in die 3 dagen leert men zelfs óók nog iets over "hara":

"Het leren gronden (stevig en ontspannen staan), centreren (adem in de buik) en richten van de aandacht/focus.(uiterlijk focus, later transformerend naar een innerlijk doel) Het centrum (in Japan benoemd met hara, in China met tantien) wordt ervaren en ontwikkeld als een centrum van kracht en een centrum van rust."

Naar mijn smaak wederom een schoolvoorbeeld van "hoe het niet moet". Hoe lang doen wij mensen er nou eigenlijk over om te leren dat je niet "de krenten uit de pap" kunt halen? Om iets te leren, en de vruchten ervan te kunnen plukken, is volledige inzet en studie nodig, niet alleen van de delen uit de stof die we leuk vinden, maar vaak vooral ook van de delen die we misschien minder leuk vinden. Of die minder snel tot het beoogde resultaat leiden. Deze geven echter vaak wel een beter resultaat, en beklijven een stuk beter.

Nee, we pakken de krenten uit de pap, donderen er een pseudo-wetenschappelijk sausje over heen en maken mensen wijs dat we in 3 dagen in staat zijn les te geven in de genoemde principes. Dat anderen dat een leven lang studie kost boeit niets. Who cares?? Gelukkig ziet de overheid toe op de erkende titel "Judoleraar" door een rijkserkenning. "Rijkserkend Judoleraar" staat daarmee tenminste nog ergens voor, en biedt tenminste nog enige zekerheid.

Judo, net zoals Aikido, zijn niet voor niets "Do". Je doet deze Kunsten onrecht aan door te trachten er met enkele onderliggende principes vandoor te gaan en deze uit te winnen voor je eigen doelstellingen, welke deze ook mogen zijn. Let wel: ik zeg niet dat trajecten als "Rots en Water" niet werken. Ik zeg wél, dat het een illusie is dat mensen na een opleiding van 3 dagen zelf ook maar enig begrip hebben van de onderliggende principes en technieken, laat staan dat zij in staat zijn als "gecertificeerd trainer" anderen in die technieken en principes te onderwijzen op een verantwoorde wijze.

Je moet de Weg gaan zoals hij bedoeld is. Spreekwoordelijk gezegd met "bloed, zweet en tranen". Je kunt niet per helicopter op "De Weg" landen, een kilometerpaaltje uit de grond rukken en vervolgens weer even snel verdwijnen, en dan stellen dat je "De Weg" gegaan bent onder verwijzing naar het in bezit zijnde paaltje.

Laat staan dat Cafetaria voer, en ga eens wat fatsoenlijks eten!